Op naar vrijdag de 13e oktober
Wat betreft het weer waren de eerste drie septemberweken pet. Mijn gestel ook. De 6e kuur (die van 1 september) maakte mij de hele periode erg moe. Geja, mijn zus(je), liet mij in de eerste week foto's zien van een looptocht die zij net had ondernomen op het Groningse Wad. Met kids. Dus dat moest ik toch ook kunnen, zo'n tocht. Zondag de 17e was mogelijk, dus vlot geregeld. Met n groepje Vossen en aanhang (totaal 12) naar Ameland. Slechts 11,5 km. Makkie. Mocht ik al een bucketlist hebben dan zou dit er op kunnen staan. Als kind heb ik immers niet anders gedaan dan wadlopen. In het kniediepe slijk achter de dijk in Delfzijl met mijn vriendje Jaap lieten we regelmatig een laars al slurpend achter. (oei wat zullen we hebben gestonken) Nu mogen er alleen gympen of sandalen aan. Helaas, de tocht ging door maar dan zonder mij. Jammer als je op het moment supreme dan toch moet afhaken omdat je lijf gewoon te zwak is. T'is even niet anders. Het was volgens de lopers toch nog knap zwaar. Verkleumd volbrachten ze de tocht door de regen terwijl de rest van NL baadde in de zon. Wel mooie foto's en een "verse oester proefmoment". Hoe dan ook nog effe wachten dus voor een nieuwe poging komend voorjaar.
Hans, van mijn werk, kwam ook nog op de koffie vorige week. Gezellig. Met een bos bloemen. Bloemen wilde ik eerder niet hebben omdat dat in mijn ogen al op een begrafenis begon te lijken. Voor school help ik nog wat om mijn perfect georganiseerd archief :) ook voor anderen te ontsluiten. Was gelukkig de wachtwoorden al vergeten maar het gaat zeker lukken. School laat ik nog even voor wat het is. Lijf te zwak en in mijn hoofd tolt het nu wat teveel. Zeker nu het einde van de kuren in zicht komt.
De laatste (8e) kuur is vrijdag de 13e oktober. 'n Mooie dag lijkt mij. Die kuur is, net als de laatste, zonder het misselijkmakende gifdeel maar ook nog eens zonder ruggeprik. Natuurlijk is dat fijn maar je denkt dan ook: wordt er zo nog wel genoeg opgeruimd? De fotosessie (PET-scan) is eind oktober en dan weten we meer. Het behoeft geen betoog dat na de doodstijding begin mei er meer hoop is. Maar ik dek me in. Wat er ook uit deze scan komt, je blijft natuurlijk zitten met vele maren en mitsen. Dus voorlopig gewoon weer "Carpe diem" De afgelopen maanden heb ik toch maar weer gepakt. Hoe versnipperd dan ook door de drieweekse kalender. Nu zelfs weer in the mood for salsa. Dus wie doet mij wat.
Als het lijf het toestaat misschien de eerste week oktober nog een warm strand of kuuroord zien te pakken. Vooral als het lijf van Karin het toestaat. Vanaf mei loopt zij bijna mank door een vette bekkeninstabiliteit. Niet alleen de leeftijd of hormoonspiegel zal daar debet aan zijn. Zoals vaker gezegd: je naasten hebben het zwaarder dan jijzelf. Zij verzorgen, plooien hun werk/school en horen je gejammer aan en monteren je op. Ik ben super blij met m'n gezin en m'n vrienden. Misschien maar gewoon eens een weekje niet lullen over K. en op routine leven. Heerlijk lijkt mij dat. (waar had ik het vroeger over dan?)