De stand van zaken

Gisteren, woensdag 8 september 2020, was een bijzondere dag voor ons. De chemo behandelingen zijn gestopt omdat "het ding" zich niets van behandelingen aantrekt. Het groeit en blijft groeien. Enorm shit natuurlijk. Dit was  de eerste stap in een heel plan. We zitten nu in de pijnbestrijding van de bobbels op mijn rug en proberen elke dag die we nog hebben te pakken. Volgens de hematoloog moeten we denken aan nog 100 dagen. Uit ervaring weten we dat het soms sneller groeit dan je hoopt. In juni nog geheel vrij en twee weken later lag ik weer in het UMCG totaal verkloot. Dus nog meer carpe diem. Dat hopen we zoveel mogelijk normaal te doen. Onder dat normaal verstaan we: nog enkele dingen met het gezin doen, niet plots visite krijgen en geen bloemen of kaarten. Word liever lid van Amnesty International. Natuurlijk is de aanloop naar dit moment al 4 jaar maar nu is het uitgesproken. En heftig.